*امام صادق(ع) به مفضّل بن عمر فرمود:
اعرِف یا مُفَضَّلُ، ما لِلأَطفالِ فِی البُکاءِ مَنِ المَنفَعَةِ؟ وَاعلَم أنَّ فی أدمِغَةِ الأَطفالِ رُطوبَةً إن بَقِیَت فیها أحدَثَت عَلَیهِم أحداثا جَلیلَةً وعِلَلًا عَظیمَةً مِن ذَهابِ البَصَرِ وغَیرِهِ! فَالبُکاءُ یُسیلُ تِلکَ الرُّطوبَةَ مِن رُؤوسِهِم فَیُعَقِّبُهُم ذلِکَ الصِّحَّةَ فی أبدانِهِم وَالسَّلامَةَ فی أبصارِهِم، أفَلَیسَ قَد جازَ أن یَکونَ الطِّفلُ یَنتَفِعُ بِالبُکاءِ ووالِداهُ لا یَعرِفانِ ذلِکَ؟ فَهُما دائِبانِ لِیُسکِتاهُ ویَتَوَخَّیانِ فِی الامورِ مَرضاتَهُ لِئَلّا یَبکِیَ، وهُما لا یَعلَمانِ أنَّ البُکاءَ أصلَحُ لَهُ وأجمَلُ عاقِبَةً؛
اى مفضل! از سود گریه براى کودکان، آگاه شو و بدان که در مغز کودکان، رطوبتى است که اگر بماند، براى آنان، رخدادهایى سخت و بیمارى‏ هایى گران - اعم از نابینایى و غیر آن - پدید مى‏ آورد. از این رو، گریه، آن رطوبت را از سرِ آنان روان مى ‏سازد و این خود، تن‏درستى و سلامتِ چشم را برایشان در پى مى‏ آورد. اکنون، آیا این احتمال وجود ندارد که کودک، از گریه سود ببرد و پدر و مادرش، این را ندانند و در تلاش پیگیر باشند که او را ساکت کنند و خواسته‏ هاى وى را برآورند تا گریه نکند، در حالى که نمى‏ دانند گریه، برایش بهتر و خوش فرجام‏ تر است؟
منبع: توحید مفضل، تحقیق: کاظم مظفر، بیروت، مؤسسه الوفاء، چاپ دوم، 1404 ق، ص 16 و بحار الأنوار، ج 3، ص 65

یک خاطره
از شخصی شنیدم: پزشکی بود که در مراکز نگهداری کودکان استثنایی کار می کرد. به او گفتم: روایتی از امام صادق(ع) داریم که اگر بچه ای گریه نکند کور می شود. شما در این زمینه اطلاعات علمی دارید؟
آن پزشک خیلی تعجب کرد. گویا حرف جدیدی شنیده بود. گفت: من با بعضی کودکان نابینای مادرزاد با سنین حدود پنج ساله سر و کار دارم که هنوز یک بار گریه نکرده اند. پس باید میان گریه ی کودک و بینایی او رابطه ای باشد.